در ايران با اينكه اولين سرويس هوايي مسافربري دولتي در 1306ش با استفاده از هواپيماهاي يونكرس آلماني تاسيس گرديد. اما چندان پيشرفتي در استفاده از هواپيما به عنوان وسيلة انتقال مسافر و كالا به عمل نيامد؛ تا اينكه در 1323 ش شركت هواپيمايي ملي ايران (هما) به وجود آمد و با 4 فروند هواپيماي موجود در كشور كه دو تاي آن به شركت ايران تور تعلق داشت، آغاز به كار كرد. در 1327 ش ايران عضويت ايكائو (سازمان بين‌المللي هواپيمايي كشوري) و پس از آن عضويت ياتا (سنديكاي بين‌المللي هواپيمايي) را پذيرفت. در 1328 ش قانون تاسيس اداره كل هواپيمايي كشور در داخل تشكيلات وزارت راه از تصويب گذشت. به موجب اين قانون وظايف عمده‌ي اين ادارة كل ايجاد فرودگاهها در داخل كشور، تاسيس ايستگاه‌هاي هواشناسي، نظارت در فعاليت هواپيمايي كشوري، تربيت متخصص فني، تشويق صنايع مربوط به هواپيمايي، تهيه طرح موافقت نامه و قراردادهاي هواپيمايي با دول خارجه و شركت در كنفرانس‌ها و گردهمايي‌هاي بين‌المللي مربوط به هواپيمايي بود. در سال‌هاي پيش از انقلاب در داخل كشور جمعاً 26 فرودگاه فعال بودند كه از ميان آنها مهرآباد (تهران) و آبادان و شيراز بين‌المللي بودند. در 1375ش شمار فرودگاه به حدود دو برابر سالهاي قبل از انقلاب اسلامي، يعني به رقم 50 رسيد كه از اين شمار 8 فرودگاه در جزاير خليج فارس قرار داشتند..